…και η ευθυγράμμιση των πλανητών Άρη, Κρόνου, Δία και Αφροδίτης
Το μεγαλύτερο πολιτικό γεγονός στη χριστιανική ιστορία είναι ο προσηλυτισμός του Κωνσταντίνου, του πρώτου αυτοκράτορα που όχι μόνο δεν έδιωξε τους Χριστιανούς, αλλά υποστήριξε θερμά την Εκκλησία, μετατρέποντάς την σε έναν πάμπλουτο και πανίσχυρο θεσμό. Οι ρίζες της συμπάθειας του Κωνσταντίνου προς τη νέα θρησκεία είναι αδιευκρίνιστες….
Το 312 μ.Χ., στη μάχη με τον Μαξέντιο (Γιός του Μαξιμιανού, τον οποίο οΚωνσταντίνος σκότωσε ή ανάγκασε να αυτοκτονήσει το Μάιο του 311) στη Μουλβία γέφυρα (σημερινό Ponte Molle) δυο χιλιόμετρα έξω από τη Ρώμη, είδε το μονόγραμμα “ΧΡ” με την επιγραφή “Εν τούτω Νίκα“, όπως μαρτυρεί ο Ευσέβιος, υποστηρίζοντας πως του το είπε ο ίδιος ο αυτοκράτορας.
Ο Κωνσταντίνος δεν μιλούσε Ελληνικά. Η λατινική έκφραση είναι “
in hoc signo vinces”. O Ευσέβιος παραδίδει πως
ο Κωνσταντίνος είδε το “ΧΡ”μέρα, στον Ήλιο, δυο βδομάδες πριν από τη μάχη, ενώ ο Λακτάνιος πως το είδε στον ύπνο του την προηγούμενη νύχτα. Ο Ευσέβιος δεν ανέφερε τίποτε γι’ αυτό στην Εκκλησιαστική Ιστορία του, αλλά στον Βίο του Μακαρίου Κωνσταντίνου, που έγραψε είκοσι πέντε χρόνια μετά την
νίκη του Κωνσταντίνου επί του Μαξέντιου.
Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες αποκρυπτογράφησης είναι ότι τομονόγραμμα “ΧΡ” δεν ήταν καθόλου διαδεδομένο σύμβολο και δεν βρέθηκε σε κανένα χριστιανικό συμβολισμό μέχρι τότε. Αντίθετα μ’ αυτό οι Παγανιστές σημείωναν ένα “καλό” ή ωφέλιμο” απόσπασμα κειμένου, υπονοώντας τη λέξη χρηστόν. Εντούτοις το “ΧΡ” αποτελεί το τριακοστό έκτο και τελευταίο γράμμα του αρμενικού αλφάβητου … υποδηλώνοντας ότι ο Χριστός είναι το Α και το Ω. Το εν λόγω μονόγραμμα εμφανίστηκε στην αυτοκρατορική περικεφαλαία την άνοιξη του 315, τρία χρόνια μετά το όραμα. Προσωπικά δεν αποκλείω τη διττή έννοια ή χρήση του για κάποιο διάστημα, μέχρις ότου επικράτησε η χριστιανική…..
….Κατά μια ενδιαφέρουσα εκδοχή, αυτό που είδε ο Κωνσταντίνος στον ουρανό, ήταν μια πολύ δυσοίωνη σύνοδος των πλανητών Άρη, Κρόνου, Δία και Αφροδίτης, στους αστερισμούς του Αιγόκερου και του Τοξότη. Για να αποφύγει τα δυσάρεστα συναισθήματα που προκλήθηκαν στο στρατό, μετέτρεψε το σύμβολο σε θετική δύναμη.…
….Η επακόλουθη νίκη του Κωνσταντίνου δικαιολογεί την μεταστροφή του στο χριστιανικό Θεό, ο οποίος έγινε προστάτης του. Επειδή ήταν αγράμματος και προληπτικός, μετά τη νίκη του πίστεψε ακράδαντα πως τελούσε υπό την εύνοια και την προστασία του χριστιανικού Θεού.
Τελειώνοντας με το
όραμα που είδε ο Κωνσταντίνος, θα αναφέρουμε και την άποψη του Τζόουνς, ο οποίος εκφράζει την πιθανότητα αυτό να ήταν μια σπάνια αλλά επιστημονικά εξακριβωμένη μορφή του
φαινομένου άλως.
Αυτό είναι ανάλογο με το ουράνιο τόξο και, όπως εκείνο, τυπικό και παροδικό. Δημιουργείται όταν οι ηλιακές ακτίνες προσπίπτουν όχι σε σταγόνες βροχής, αλλά σε παγοκρυστάλλους. Συνήθως έχει τη μορφή παρήλιου ή φωτεινών δακτυλίων που περιβάλλουν τον ήλιο, αλλά έχει παρατηρηθεί επιστημονικά σε μερικές περιπτώσεις ο σχηματισμός ενός φωτεινού σταυρού που έχει τον Ήλιο στο κέντρο του….
ΠΗΓΗ: “Το λυκόφως των θεών“, Δημήτρης Δ. Κοργιανίτης, εκδόσεις Αρχέτυπο
«Στις 6 Ιανουαρίου κλείνει ένα πλουσιότατο σε λατρευτικά δρώμενα, παραδοσιακά έθιμα και μακραίωνες συνήθειες Δωδεκαήμερο, που συνδέεται με κεντρικά στοιχεία του χριστιανικού Ευαγγελίου: την κατά σάρκα γέννηση, την Περιτομή και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού, που είναι βασικοί σταθμοί της Ενανθρώπησης του Θεού στον κόσμο. Παράλληλα, την 1η του έτους εορτάζεται και η μνήμη του μεγάλου Πατέρα της Εκκλησίας μας, Βασιλείου αρχιεπισκόπου Καισαρείας της Καππαδοκίας. Ο συνδυασμός όλων αυτών των στοιχείων κάνουν το διάστημα αυτό έναν πόλο εορταστικό και λατρευτικό στην καρδιά του χειμώνα, που συμπληρώνεται από τον αντίστοιχο εαρινό, δηλαδή εκείνον των πασχαλίων εορτών. Πώς προέκυψε όμως ιστορικά το εορταστικό αυτό σύμπλεγμα;
